POEMS – Suzy Dexter

Meisje bij de zoutpannen

bij het water van de pannen

vol-gevuld met ’t zilte zout

zachte roze pelikanen

spottend in het dorre hout

en de speelse zwoele wind

streelde vrolijk ongeremd

het intense wilde kind

dat daar puur kwam aangerend

achter zwevende libellen

plotseling stil om vrij te vrezen

wilde duizend bloemen tellen

in droge bladeren een ritselend wezen

eeuwenoud doch zo onzichtbaar

sneller dan de tijd verloopt

verdwenen zonder te vertellen

waar zij zeer op had gehoopt

Koolzaadvelden

jouw huid in oliën

van olijven en amandelen

vangt mij bij de koolzaadvelden

ik roep je jij herkent me en kent me

mijn naam

ik zeg de jouwe

en kan van je houden

zoals ik het droomde

als wij ontsnappen

door kieren van licht

in het gewicht

van armen en benen

ravotten

wil ik bij jou blijven

terwijl jij je al richt

naar het westen

waar de horizon stijgt

de warmtegraad daalt

jij traag doch trefzeker

je richting bepaald

Troost je

ligt je hartje in de kou

wrijf het warm en kom maar gauw

lieve kleine, heb je pijn

mag ik even bij je zijn

je handje zachtjes strelen

je glimlach stelen

om hem terug te geven

en het samen te beleven

Ballerina

los van vaders hand, wordt zij overmand

door het lot dat tart: zijn ritme in haar hart

Vertrek

10 dagen voor het vertrek

mijn jongste kind waarin

mijn avontuur zich zo bevindt

wat zal je vrij zijn op het strand

verlicht door volle maan

die tot het uiterste gedreven

groter lijkt dan het leven zelf

waarin je bent geland

zo wil je het beleven

de afstand leren kennen

ontdekken waarom jij

aan het daglicht zo moest wennen

je lieve losse engelenkrullen

de wind zal ermee spelen

zal je me horen

wanneer ik

alleen gebleven

mijn vrolijke vertellingen

door lucht boven ’t land

wijds zal laten dragen

om overal aan te geven

blijf in tederheid volhardend

en in tijd zo kwetsbaar leven

Oneindig zwoele zee

een oneindig zwoele zee ziet mij zo deinend aan

geen mens die hier zwaar denkend de zon ziet ondergaan

het ritme ruist zo rustig door mij ontvankelijk kind

dat zo graag wil gaan dansen dat liever nog bemint

lange lome benen op de evenaar.

hoor mij dan, hier ben ik, slaap jij misschien nog daar?

waar rusteloze uren meedogenloos voortsnellen

waar ‘t voelen van de tijd mij voortdurend moet kwellen

we zouden kunnen vluchten, verdwijnen in het verschil

van tijdzones en innig dansen tegen beter weten in, ik wil

zwierig zwenkend ver weg: in ’t wonder van ’t nu ligt alles wat ik zeg

Hagel op seringen (voor Eke)

striemende hagel op

zwaar gevulde trossen

gedoemde blaadjes

als een zacht tapijt

ze vecht met taaie takken

die niet willen breken

het groene hout

los gesneden van het oude

paarse troost

vrij van een stenen deken

donder na de bliksem

nevel uit het gras

daar het voor de hagel warmer was

Weg een Man

zij is gaan geloven In God en in de schepping

gebood haar manschappen het gedolven diep gestutte graf

van hem, die zij zo lief had te dichten met 7 spades

steun had zij aan het licht, sereen haar bleek gelaat

doch uit Gods hand kan men niet vallen

mijn weldaad was het Halleluja

omdat ik ook geen weerwoord had

wij waren allen stille kinderen

terwijl ik zong heb ik de benedictie

nooit eerder zo gehaat

Catalaanse wijn

breng me naar de zee

waar de bergen toekijken

de zon mijn huid verwarmt

in de fluisterende golven

op het zwalkende zand

horen de wolken toe

aandachtig zwijgend

speelt de wind

rollend langs de duinen

mijn enige getuige

plagend buig je

als ik zeg te buigen

Staat op

gaat heen

alleen

keert terug

met Catalaanse wijn

Vorst

witte rijp op het veld

het huis nog kil van binnen

dampend in de vorst

dampend in de vorst

klamme stenen tranen

onder mijn wit linnen

wil ik wellust zijn

wellust wil ik zijn

mijn tinnen ton gevuld

met woud dat niet meer is

smorend zal het branden

smorend zal het branden

de geur van smeulend hout

gegrift in heugenis

zoet zal ik het koesteren

zoet zal ik het koesteren

Hevig hunkeren

ik heb nooit genoeg

ik heb nooit genoeg

ik wil meer

ik wil meer

ik heb nooit genoeg

ik heb nooit genoeg

ik wil keer op keer

ik wil je op me, in me

ik wil heen en weer

ik heb nooit genoeg

ik heb nooit genoeg

ik wil nog een keer

Koekoek

een gevallen engel,

gemaakt op om te stijgen

als een zacht koerende duif

Verlangend naar een lijf

veel groter dan een kop

met sterke wijde vleugels

Die kunnen dragen

over grenzen, waar geen mens

zich durft te wensen.

Omdat het hoofd van een met benen

veel te zwaar en veel te groot

helaas niet kan beleven

wat een vogel met twee pieterige pootjes

wel doet zweven, de kleine kop een zegen

nooit verlangend naar de dood