Recensie Journey to the end of the night

De Nederlandse singer-songwriter Suzy Dexter had op haar debuutalbum On the moon en haar tweede album Lost track of time een voorliefde voor americana: ze schreef vooral ballads en countryrock, maar incidenteel ook jazz en highlife. Bindende factor was haar volle en expressieve stem, waarmee ze haar goede songs kleurde en persoonlijk maakte. Dat geldt nog sterker voor de tien songs op deze derde, want die zijn niet alleen thematisch aan elkaar verwant, maar ook qua klankkleur. Meer dan ooit is haar akoestische gitaar het uitgangspunt voor haar composities, waarin ze wordt begeleid door gitarist Rob Hendriks en incidenteel door celliste Anna Schweizer, violiste Marleen Veldstra en mandolinespeler Erik Visser.

Dexter schreef haar nummers ’s nachts, maar ze zijn behalve letterlijk ook figuurlijk nocturnes: in de open en minimaal begeleide nummers suggereren haar teksten haar geheimen meer dan ze die prijsgeven, hoewel ze duidelijk gaan over liefde, afscheid en verlies. Zij onderstreept dat door ze ingehouden te zingen, maar haar emotie is hoorbaar in haar stembuigingen. Zo houdt ze met haar stem de mensen vast die ze noodgedwongen laat gaan. Dexter fluistert namelijk met haar soepele en veelkleurige stem soms meer dan ze zingt en legt juist daardoor veel gevoel in haar toon, beelden oproepend die ze niet expliciet benoemt. Zo richt ze op haar veruit beste album tot nu toe een persoonlijk en intiem monument op voor wie ze overduidelijk liefheeft, dat door de vorm bovendien ook algemene geldigheid heeft.

Ruud Heijjer